Στο πέρασμα των αιώνων και μέχρι σήμερα, ο χορός αποτελεί αναφαίρετο κοµµάτι και δραστηριότητα της διττής φύσης του ανθρώπου (σώµα-πνεύµα). Αποτελεί, μορφή σωματικής άσκησης που χαρακτηρίζει µέσω της γλώσσας του σώματος το πολιτιστικό γίγνεσθαι του κάθε λαού, απελευθερώνοντας παράλληλα συναισθήματα και συμβάλλοντας κατ’ αυτό τον τρόπο, στη συνέχιση της χορευτικής κληρονομιάς και κατ’ επέκταση στην μεταλαμπάδευση των αξιών του Λαϊκού Πολιτισμού. Όμως περισσότερο από όλα ο χορός ως καλλιτεχνική δημιουργία συνδέεται άμεσα µε το φυσικό περιβάλλον, την κοινωνία και το ιστορικό γίγνεσθαι ενός τόπου. Συνάμα, εξυπηρετεί την ανάγκη του ατόμου για ψυχαγωγία, ανάπαυση και διακοπή από τη μονοτονία της καθημερινότητας, αλλαγή του τρόπου ζωής και διασκέδαση.
Στον ελλαδικό χώρο, συναντά κανείς χορούς για κάθε περίσταση της ζωής του ανθρώπου (χαρές, λύπες, τελετουργίες). Οι αρχαίοι Έλληνες πρώτοι έγραψαν για τον χορό. Ο Πλάτωνας αναφέρει πως η πρώτη εκπαίδευση γίνεται με τις Μούσες και τον Απόλλωνα, δηλαδή με την Μουσική και τον Χορό. Και προσδίδει τέτοια βαρύτητα στον χορό, τοποθετώντας τον σε τόσο περίοπτη θέση, ώστε τον αναγάγει σε κριτήριο της παιδείας του ατόμου: ΄΄ Ο μεν απαίδευτος είναι αχόρευτος, ο δε μορφωμένος είναι ο αρκετά γυμνασμένος στον χορό ΄΄. Δηλαδή καλή παιδεία έχει λάβει ο επαρκώς μυημένος στην τέχνη του χορού.
Στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία ο παραδοσιακός χορός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ελληνική παράδοση, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της υλικής και άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς. Ο ελληνικός παραδοσιακός χορός είναι μια πολύπλοκη μορφή κινητικής δραστηριότητας, η οποία συνδυάζει κινήσεις με διαφορετικούς τύπους αναπηδήσεων, ταχύτητα και ρυθμικές μεταβολές. Είναι μια ευχάριστη δραστηριότητα που συνδυάζει την πλούσια ελληνική παραδοσιακή μουσική με την ποικιλία κινήσεων. Για τον λόγο αυτό αντιμετωπίζεται τα τελευταία χρόνια ως μια ενδιαφέρουσα και αποτελεσματική μορφή φυσικής δραστηριότητας κατάλληλη για κάθε ηλικία. Έρευνες δείχνουν ότι, επιδρά σημαντικά στην κοινωνικοποίηση, μειώνοντας το άγχος και την ήπια κατάθλιψη, ενώ ακόμα φαίνεται να έχει θετικά αποτελέσματα στην ισορροπία, τη δύναμη, την αναπνευστική και καρδιαγγειακή λειτουργία, συμβάλλοντας έτσι τόσο στην ψυχική όσο και στη σωματική υγεία του ατόμου.
Ειδικότερα, τα παιδιά μέσα από τον χορό και μέσα από συγκεκριμένες κινήσεις του σώματος τους μαθαίνουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, γυμνάζονται ενώ παράλληλα διασκεδάζουν, ενισχύουν την κοινωνικότητά τους, βελτιώνουν την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή τους και αποβάλλουν το άγχος της καθημερινότητας. Ταυτοχρόνως, βελτιώνουν την ισορροπία τους, μαθαίνουν να δραστηριοποιούνται, αυξάνουν την αντίληψή τους, βελτιώνουν τη μνήμη τους και τη συγκέντρωση σε ένα συγκεκριμένο στόχο, Πειθαρχώντας έτσι σώμα και πνεύμα.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι, η συμμετοχή σε προγράμματα ελληνικού παραδοσιακού χορού, συμβάλλει όχι μόνο στην διατήρηση της υλικής και άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς αλλά και στη βελτίωση της σωματικής και ψυχικής υγείας των συμμετεχόντων.
Ιωάννης Α. Παππάς
Καθηγητής Φυσικής Αγωγής,
MSc Κινησιολογία,
Υποψήφιος Διδάκτορας ΤΕΦΑΑ Σερρών, ΑΠΘ
