Ναι, συμβαίνει. Είπα. Μιλώντας μόνη μου δυνατά μέσα στο απίστευτο πλήθος του τριήμερου στη Νάουσα! Και δεν ξέρω αν με άκουσε και κάποιος άλλος εκεί έξω, αλλά σίγουρα με άκουσα εγώ εκεί μέσα.
Ναι, γίνεται. Είπα. Και είναι μυσταγωγία και μυστήριο!
Ναι, υπάρχει, είπα. Κι έμεινα με το στόμα, το, πνεύμα, το μυαλό, την ψυχή και την καρδιά μου ανοιχτά.
Ναι. Κι εκεί, ναι εκεί, μπροστά στην οικογένεια του “Χρήστου”, μπροστά στους αγαπημένους μου, μπροστά στους συγχορευτές μου, στους φίλους μου, εκεί ξεχείλισε, αυτό που ένιωσα, από τα μάτια μου. Ασυγκράτητο και αδιαπραγμάτευτο, για μένα! Και το άφησα να ρέει, χωρίς να το ενοχλώ και χωρίς να ντρέπομαι. Γιατί, τότε, ένιωθα μόνο. Εκεί. Έτσι. Κι έβγαινε από μέσα μου, η μέγιστη αλήθεια που περιείχε. Κι αυτό ήταν “το “μυστήριο”. Κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. (Αχ, πόσο φτωχά φαντάζουν μπροστά του, να ξέραμε όλοι!)
Και τότε, ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ, κατάλαβα τα λόγια του Γιώργου Μελίκη για τα “αναστενάρια” και τους “αναστενάρηδες”, που στις επίμονες και- ίσως- “προκλητικές” ερωτήσεις μας “γιατί δεν μπορούν να είναι όλοι, έτσι, εκεί, χωρίς να καίγονται στη φωτιά”, δεν είχε λόγια, να μας πει. Και πώς να ερμηνευτεί το ΘΑΥΜΑ μόνο με τα “φτωχά” επιστημονικά μας μέσα; Αφού τέτοιο είναι;
Ναι, είπα. Οι γενιές παραδίδουν και παραδίδονται με μια αιώνια κλωστή – πόσων αιώνων άραγε;-η μια στη επόμενη. Και τό ‘βλεπα να συμβαίνει μπροστά μου και να ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ από την 80χρονη γιαγιά που, κλαίγοντας, φιλούσε και χαιρετούσε τελετουργικά τον ντυμένο “γενίτσαρο- μπούλα” εγγονό της, τους 45χρονους γονείς του, τους νονούς του, τον 8χρονο “γενίτσαρο” βαφτισιμιό του και το μόλις 40ήμερο ανήψι του! Ναι, μόνο 40 ημερών και χαιρετήθηκε με τον “γενίτσαρο” θείο, με τρόπο απόλυτο και “άρρηκτο”!
Ναι. Εκεί είδα την ελληνική ψυχή, ντυμένη με την Παράδοση. Να την τηρεί και να την παραδίδει ταυτόχρονα!
Ναι. Και είδα τον έναν “γενίτσαρο” να καλείται και να παραδίδεται και να ενώνεται “ψυχή τε και σώματι” με τους συντρόφους του, με τους ΑΛΛΟΥΣ, και να γίνεται ΕΝΑ μέσα από τις ευχές και τις ευλογίες όλης της οικογένειας και την άφατη δική μας συγκίνηση.
Κι ο ένας έγιναν δύο, και τρεις, και χίλιοι δεκατρείς… Και ενώθηκαν και διευρύνθηκαν και μεγάλωσαν και ψήλωσαν και μετέφεραν και παρέδωσαν στους ντόπιους και στους ξένους , στους γνώστες και στους αγνοούντες τον παλμό της ΕΝΩΣΗΣ, τον ενθουσιασμό και την έκστασή της! Μέσα από το χειροδέσιμο, το χορό, τις μελωδίες, την κίνηση και το ρυθμό.
Ναι. Το κάλεσμα ήταν τέτοιο που μετέδιδε και παράσερνε. Όλους. Χωρίς αντιστάσεις, χωρίς ερωτηματικά, χωρίς αμφιβολίες…
Γιατί είχε τη μαγεία και το θαύμα: “Ο ένας να γίνονται ΕΝΑΣ!”
Νάουσα 10-3-2019
Γκιντίδου Δήμητρα
Γ.Γ του Χορευτικού Συλλόγου Κύμης “Αξάνεμες”
