Κοιτάζω στο χορό. Στους χορευτές της παράδοσης. Και βλέπω το όλον και το ένα. Το ένα στο όλον. Την ένωση. Το διαφορετικό στο όμοιο. Το όμοιο στη διαφορά. Είναι όλοι τους μοναδικά διαφορετικοί μέσα στην ομοιότητά τους!
Και θαυμάζω. Και εξίσταμαι. Βλέπω τα εγώ να θολώνουν, να σβήνουν σιγά-σιγά, να αφομοιώνονται στο εμείς. Κάτι τους διαπερνά και κάτι διαπερνούν. Η κίνηση; Ο ρυθμός; Ο συντονισμός; Όλα μαζί; Βλέπω το πέταγμα και την ανάταση. Βλέπω την αταξία στην τάξη. Την τάξη στην αταξία. Μια υπέροχη πειθαρχημένη αταξία. Ένα μελίσσι βουερό και κινούμενο να παράγει χορευτικό μέλι. Και να τρέφει την ψυχή μελώνοντάς την. Με ρυθμό, με αρμονία.
Ενώνεται το πλήθος και ανυψούται. Ρυθμίζει τα βήματα και τα χέρια. Το αργό με το γρήγορο. Το πηδηχτό με το λικνιστικό. Το κυκλικό με το ζευγαρωτό. Εκφράζεται και επικοινωνεί. Μαγεύεται και μαγεύει. Είναι εδώ και είναι αλλού. Ενώνει το εδώ με το εκεί και με το πέρα και με το πάνω. Το ανθρώπινο με το θεϊκό. Είναι όλοι συντροφικά μόνοι. Είναι ένας και είναι ομάδα. Είναι εθνικοί και είναι οικουμενικοί. Τοπικοί και συνάμα παγκόσμιοι.
Συνομιλούν με την μοναδικά πανανθρώπινη χορευτική γλώσσα. Εκπέμπουν και λαμβάνουν μηνύματα. Του τόπου τους προς την οικουμένη και της οικουμένης προς τον εαυτό τους. Συμβολίζουν. Τον ένα στο όλον. Εισχωρούν και προσθέτουν και αφήνονται να ενωθούν και να συντονιστούν. Και πάλλουν. Και ερμηνεύουν. Τις αισθήσεις, το πάθος, την ομορφιά ,τα πάθη, τη χάρη, τη χαρά, τον πόνο, την ίδια τη ζωή. Απωθούν το βάρος, αλαφρώνουν την ψυχή, παρηγορούν και υπερβαίνουν. Ενώνουν το τότε με το τώρα. Τη διαχρονικότητα με τη συγχρονικότητα.
Και δημιουργούν το συνολικό ένα. Και τότε χάνεται ο τόπος και ο χρόνος, διαλύεται το ειδικό στο γενικό, το διαφορετικό στο όμοιο, ο ένας στους πολλούς. Και τότε οι μετέχοντες παραδίδονται “χωρίς λόγια”, άνευ όρων στο συνολικό και ο χορός αλλάζει διάσταση. Γίνεται μαγεία και τελετή και μυστήριο! Και καθηλώνει. Και συγκινεί. Και δονεί.
Και τότε, μόνο τότε, συντελείται το θαύμα, που διώχνει μακριά τα εδώ και τα εγώ και τα τώρα. Και -ω, του θαύματος!- τα μεταλλάσσει σ’ ένα απέραντα ενιαίο και διηνεκές εμείς! Το ΕΜΕΙΣ του Παραδοσιακού Χορού!
Κύμη, Σεπτέμβριος 2017
Ονομάζομαι Γκιντίδου Δήμητρα. Κατοικώ στην Κύμη Εύβοιας, είμαι συνταξιούχος φιλόλογος και τώρα Γραμματέας στο Δ.Σ. του Εκπολιτιστικού Χορευτικού Συλλόγου Κύμης “Αξάνεμες”.
