Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού καθιερώθηκε το 1982 από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO.
Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του Γάλλου χορευτή Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (1727-1810), δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.
Ο Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (Jean-Georges Noverre) ήταν γάλλος χορευτής, χορογράφος και συγγραφέας. Το βιβλίο του «Επιστολές για τον χορό και τα μπαλέτα» («Lettres sur la danse et sur les ballets», 1760) συντέλεσε σε μία αποφασιστική στροφή στην εξέλιξη των δομών και της αισθητικής του χορού. Ο Νοβέρ θεωρείται ο δημιουργός του δραματικού μπαλέτου (Ballet d’ action), δηλαδή του μπαλέτου που δίνει έμφαση στη δράση και αποτελεί μία πρώιμη μορφή του σύγχρονου μπαλέτου
Κάθε χρόνο το μήνυμα της Ημέρας αναλαμβάνει να συγγράψει μία γνωστή προσωπικότητα του χώρου. Ο σκοπός της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού είναι να ενώσει όλους τους ασχολούμενους με την τέχνη της Τερψιχόρης, πέρα από πολιτικούς, πολιτισμικούς και ηθικούς φραγμούς.
Το φετινό μήνυμα φέρει την υπογραφή της Αργεντινής χορεύτριας και χορογράφου Μαριανέλας Νούνιες και έχει ως εξής: Δεν είναι αρκετή μια ανάμνηση για να γράψει κανείς ιστορία. Και η ιστορία ενός θεάτρου, όπως και η ιστορία του καθενός, είναι επίσης η ιστορία των άλλων, του πως μια τέχνη όπως ο χορός εξαπλώθηκε και αναπτύχθηκε σε διαφορετικά γεωγραφικά πλάτη. Οι τοίχοι του Βασιλικού Μπαλέτου είναι γεμάτοι φωτογραφίες που αφηγούνται το ταξίδι, η ιστορία καλεί τους πρωταγωνιστές της και ο χορός στην Αργεντινή λάμπει με κάθε ένα από αυτά τα ονόματα. Συχνά, τα ιδρύματα βυθίζονται στη σιωπηλή ανωνυμία, χωρίς πρόσωπα ή επώνυμα, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουν τον απόηχο του παρελθόντος. Οι οργανισμοί που προωθούνται και υποστηρίζονται από την ITI-UNESCO, όπως το Συμβούλιο Χορού της Αργεντινής, συχνά λειτουργούν ως τείχος που εμποδίζει τη λήθη. Είμαι μαζί σας στη δέσμευση να διασώσουμε και να αναζωογονήσουμε την ιστορία των δασκάλων, των καλλιτεχνών και των χορογράφων που εμπλούτισαν τον κόσμο του χορού και αξίζουν να ακουστούν από τις μελλοντικές γενιές. Ας γνωρίζουμε όλοι ότι δεν είμαστε θεατές, αλλά κληρονόμοι μιας παράδοσης που σφυρηλατήθηκε με τέχνη, αξιοπρέπεια και θυσίες, εμπλουτίζοντας την πορεία μας με έφεση και αγάπη για την ομορφιά. Αν και το μέλλον και το παρόν αιχμαλωτίζουν την προσοχή μας, χωρίς τα στέρεα θεμέλια του παρελθόντος, χωρίς τη γονιμότητα της γης μας, το δέντρο του χορού δεν μπορεί να ανθίσει. Οι ρίζες είναι παράδοση και ταυτόχρονα θρεπτικά συστατικά.
