Ένα ταξίδι από το πανηγύρι στην οθόνη του κινητού
Θυμάμαι ακόμα τη μυρωδιά του χωριού τα καλοκαίρια — σκόνη, ψητό και μουσική από μακριά. Κάθε φορά που άκουγα το κλαρίνο να ξεκινά, κάτι μέσα μου ανασταινόταν. Οι μεγάλοι έπιαναν τα χέρια, τα παιδιά μιμούνταν τα βήματα, κι ο κύκλος άνοιγε για όλους. Εκεί έμαθα τι σημαίνει χορός: δεν ήταν απλώς βήματα· ήταν τρόπος να ανήκεις.
Για χρόνια νόμιζα πως αυτό ανήκει στο παρελθόν. Ότι οι παραδοσιακοί χοροί θα μείνουν στις φωτογραφίες των πανηγυριών και στις πρόβες των πολιτιστικών συλλόγων. Και μετά… ήρθε το TikTok.
Ένα scroll… και ξαναβρίσκεις την ψυχή σου
Δεν θα το κρύψω — στην αρχή μου φάνηκε παράξενο. Ένας 17χρονος από την Αθήνα να χορεύει Ζωναράδικο μπροστά στην κάμερα; Μια κοπέλα με παραδοσιακή φορεσιά να κάνει reel με μουσική από τη Θράκη;
Κι όμως, κάτι μέσα μου συγκινήθηκε. Στα σχόλια διάβαζα: «Από πού είναι αυτός ο χορός;», «Θέλω να το μάθω!», «Απίστευτο, μου θυμίζει τη γιαγιά μου!»
Ξαφνικά, αυτό που θεωρούσαμε “παλιό”, “γραφικό” ή “ξεπερασμένο” έγινε τάση. Οι νέοι χόρευαν όχι γιατί “έπρεπε”, αλλά γιατί τους άρεσε. Κι αυτό είναι, νομίζω, η πιο ουσιαστική μορφή αναβίωσης.
Ο χορός περνάει τα σύνορα
Έχω φίλους στη Γερμανία που μεγάλωσαν χωρίς ποτέ να πάνε σε ελληνικό πανηγύρι. Κι όμως, μέσα από ένα βίντεο στο Instagram, έμαθαν να χορεύουν Συρτό. Ένα ζευγάρι στην Αυστραλία ανεβάζει κάθε εβδομάδα reels με ποντιακούς χορούς· τα βίντεό τους τα βλέπουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι.
Και κάθε φορά που πατάω “play” σε ένα τέτοιο βίντεο, νιώθω πως η Ελλάδα απλώνεται λίγο πιο πέρα. Όχι γεωγραφικά — πολιτισμικά.
Η τεχνολογία, που συχνά κατηγορείται ότι μας απομακρύνει, εδώ μας ξαναενώνει.
Όταν η παράδοση γίνεται δημιουργία
Υπάρχουν στιγμές που σκρολάρω και πέφτω πάνω σε κάτι μαγικό: ένα drone βίντεο με χορευτές στο ηλιοβασίλεμα, μια χορεύτρια που συνδυάζει ζεϊμπέκικο με σύγχρονη χορογραφία, ένα παραδοσιακό τραγούδι παιγμένο με ηλεκτρική κιθάρα.
Αυτές οι μικρές “ανυπακοές” στο παραδοσιακό φορμά δεν μειώνουν τον χορό — τον ανανεώνουν.
Η παράδοση δεν είναι κάτι που φυλάμε σε προθήκες μουσείων· είναι κάτι που ζει, αναπνέει και εξελίσσεται.
Τι σημαίνει τελικά “αναβίωση”;
Δεν είναι μόνο το να θυμόμαστε. Είναι να ξαναζούμε.
Και, με έναν παράξενο τρόπο, τα social media έδωσαν στους ελληνικούς χορούς μια δεύτερη ζωή — πιο φωτεινή, πιο άμεση, πιο προσβάσιμη.
Ίσως να μην μυρίζουμε πια το χώμα του χωριού, ούτε να ακούμε το κλαρίνο από κοντά, αλλά κάθε φορά που βλέπω έναν κύκλο να ανοίγει στην οθόνη, νιώθω την ίδια συγκίνηση.
Η οθόνη μπορεί να είναι μικρή, αλλά μέσα της χωράει ολόκληρη την ψυχή ενός λαού που συνεχίζει να χορεύει.
Κι αν το σκεφτείς…
Ίσως το “follow” σε έναν λογαριασμό παραδοσιακού χορού να είναι το πιο απλό —και ταυτόχρονα το πιο ουσιαστικό— βήμα που μπορούμε να κάνουμε για να κρατήσουμε την παράδοση ζωντανή.
xoreytis.gr
