… όλοι εμείς οι θεατές αυτών των παραστάσεων που λαμβάνουν χώρα τέτοια εποχή σε ανοικτούς και κλειστούς χώρους , σε θέατρα, σε κέντρα εκδηλώσεων, παντού αναρωτηθήκαμε ποτέ πως είναι να είσαι πίσω από τη σκηνή? Εκεί που τα φώτα δεν είναι λαμπερά και τα πρόσωπα δεν είναι χαμογελαστά? Και όλοι εμείς οι χορευτές που έχουμε την αγωνία μας αναρωτηθήκαμε ποτέ πως θα κάνουμε τη ζωή μας ευκολότερη?
Ας ταξιδέψουμε λίγο στο “backstage” …. Είναι η μέρα της παράστασης, όλοι τρέχουν πάνω κάτω. Είναι αυτό το συναίσθημα της αγωνίας και της προσμονής να ανέβεις στη σκηνή, να δείξεις όλα αυτά που έμαθες και να νιώσεις μια στάλα περηφάνιας και εσύ για τον εαυτό σου. Πόσο μάλλον αν είσαι μάνα, μπορεί να μη χορεύεις εσύ αλλά να είσαι εκεί για να βοηθήσεις το παιδί σου να ετοιμαστεί και να ανέβει στη σκηνή να δώσει τη δική του παράσταση. Κάπου εκεί είναι που με πιάνουν πάντα τα κλάματα αν και δεν είμαι μάνα…. θυμάμαι όμως τον εαυτό μου να κλαίω πάντα στις εκδηλώσεις που συμμετείχε η μικρή μου αδερφή. Τέλος πάντων, στο θέμα μας… είμαστε στα παρασκήνια και καταφθάνουν οι παραδοσιακές φορεσιές στις μεγάλες αυτές βαλίτσες που τις κουβαλάνε… και τώρα αρχίζει ο αγώνας δρόμου. Συνήθως ο χρόνος για να ετοιμαστείς είναι πολύ πολύ λιγότερος από όσο φαντάζεσαι.
-Ένα ένα τα κομμάτια της φορεσιάς και προσεκτικά.
Ακούγεται από το βάθος μια φωνή. Προσοχή μη τα λερώσετε!
-Μα γίνεται να μη τα λερώσουμε?
-Πρώτα το καλσόν και φανελάκι κοντομάνικο ε?
-Μες στο κατακαλόκαιρο δεν μας φτάνει το καλσόν θα φορέσουμε και φανελάκι…
Παρά τις αντιδράσεις ετοιμάζονται όλοι ένας ένας άντρες και γυναίκες…. κάνουν σειρά να φτιάξουν τα μαντήλια τους… όχι έτσι πιο μέσα, άφησε μου έξω λίγο μαλλί, το τσιμπιδάκι με πονάει…..

Κι όμως όλοι είναι έτοιμοι… παίρνουν θέσεις πίσω από τη σκηνή και η μουσική ξεκινάει…βγαίνουν όλοι χαμογελαστοί, απαστράπτουσα εικόνα, χρώματα λαμπυρίζουν παντού. Άλλωστε οι παραδοσιακές φορεσιές μας είναι όλες μια και μια, πλούσιες σε χρώματα και υφάσματα. Τρέμουν χέρια, πόδια από την αγωνία το χαμόγελο όμως είναι λες και έχει κολλήσει. Όλα πάνε τέλεια άλλωστε και κάποιο λάθος να γίνει μικρό το κακό.
Κατεβαίνουν από τη σκηνή με αίσθημα ανακούφισης και χαράς ότι ολοκληρώθηκε και αυτό το challenge.
Πίσω λοιπόν στα παρασκήνια να βγουν οι φορεσιές να μαζευτούν και να επιστρέψουν στον κάτοχο τους.
Όλοι αυτοί οι θεατές απόλαυσαν τα 6-7 άντε 10 λεπτά που είχε στη διάθεση του το παραδοσιακό τμήμα, κανείς όμως δεν έμαθε ή δεν είδε την αγωνία στα μάτια των χορευτών να βγουν στη σκηνή όμορφοι. Πόσο μάλλον οι γυναίκες που φορούν κάτι εντελώς διαφορετικό από τα σύγχρονα ρούχα. Αν το καλοσκεφτείς είναι λες και ντύνεσαι νύφη ξανά και ξανά… τραβηγμένο αλλά έχει ομοιότητες.
Καταλήγοντας θέλουμε να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα :
Για τους θεατές: | Για τους χορευτές: |
Σας παρακαλώ δώστε λίγη κατανόηση στους χορευτές έχουν πολύ άγχος, αγωνία, ενθουσιασμό. Έχουν ρίξει πολύ ιδρώτα, έχουν μείνει ατέλειωτες ώρες να χορεύουν στο repeat τον ίδιο χορό για να βγει τέλειο. | Σας παρακαλώ, η αγωνία και το άγχος είναι κάτι που μοιραζόμαστε όλοι σε κάθε παράσταση. Όμως, όσο πιο προετοιμασμένοι έρθετε τόσο πιο ξεκούραστα θα βγει όλη η προετοιμασία. Δηλαδή, βαφόμαστε και μαζεύουμε τα μαλλιά μας. Όταν ντυνόμαστε προσέχουμε πάρα πολύ τις φορεσιές να μη λερωθούν με μεικ απ, δυστυχώς είναι δύσκολο να καθαρίσουν. Φοράμε πάντα φανελάκι με μανίκι και για τις φορεσιές να μην λερώνονται και μένουν λεκέδες αλλά και για εμάς . Τα μαντήλια έχουν συγκεκριμένο τρόπο ανά περιοχή που δένονται και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν περισσεύουν μαλλιά στο μέτωπο. Τέλος, είναι πολύ σημαντικό να παραδίδουμε τη φορεσιά όπως την παραλάβαμε διπλωμένη και τακτοποιημένη. |
Όλα τα παραπάνω, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε παράστασης. Για να συνεχίσει να μας συνεπαίρνει ο χορός και οι παραδοσιακές μελωδίες πρέπει πρώτα από όλα να είμαστε ευχαριστημένοι από εμάς τους ίδιους. Οι παραστάσεις δεν είναι εξετάσεις …. Οι παραστάσεις είναι ένα μικρό γλέντι και πρέπει να δίνουμε τη ψυχή μας.
Άρθρο από τον Σύλλογο Παραδοσιακές Αναδρομές
par.anadromes@gmail.com
https://www.facebook.com/par.anadromes