Χορεύεις, κουνιέσαι, ιδρώνεις, η καρδιά σου πάλλεται σε γρήγορους ρυθμούς, λαχανιάζεις, τα πόδια σου αγγίζουν το έδαφος σύμφωνα με την μουσική (τις περισσότερες στιγμές τουλάχιστον ),το μυαλό σου, η σκέψη σου διεγείρεται, νιώθεις μια άγρια ευχαρίστηση, ελευθερία η οποία εκφράζεται αρμονικά με τη βοήθεια των μουσικών οργάνων και του τραγουδιού.
Παραπατάς από την απίστευτη ένταση που βρίσκεσαι, ξαναβρίσκεις τον ρυθμό ,συνεχίζεις, ορισμένες στιγμές νιώθεις τη μελωδία να σε εξυψώνει, σου προσδίδει μια αυτοπεποίθηση ικανή να αναφλέξει μέσα σου μια σπίθα δημιουργικότητας, μια σπίθα της οποίας οι φλόγες λικνίζονται σύμφωνα με την εκάστοτε μουσική. Εκείνη τη στιγμή δημιουργείς κάτι μοναδικό. Εκείνη τη στιγμή δεν σε ενδιαφέρει που βρίσκεσαι και που χορεύεις, ποιος σε βλέπει, τι φοράς, πως φαίνεσαι, παρά μόνο η ανάγκη σου να εκφραστείς με την κίνηση. Ο χορός και το τραγούδι αναδεικνύουν μέσα σου στοιχεία που φωτίζουν την ύπαρξη σου και τα οποία σπάνια βλέπεις να προβάλουν στην επιφάνεια. Λειτουργούν ως κινητήριες δυνάμεις που σκιαγραφούν το είναι και την φύση σου, αν τις αφουγκραστείς . Άπαξ και τις ακούσεις δεν μπορείς παρά να τις ακολουθήσεις. Όσο και να θες να σταματήσεις δεν μπορείς, πάντα θα σε κινούν να σηκωθείς και να χορέψεις. Οι νότες της μουσικής σου προσδίδουν μια νότα ευχαρίστησης, ζωντάνιας, αυθορμητισμού και δημιουργικότητας ,οι οποίες εμπλουτίζουν το πεντάγραμμο της ψυχής σου. Χορεύεις, άρα υπάρχεις. Αν δεν χορέψεις, νιώθεις ότι δεν μπορείς να αγγίξεις αυτά τα συναισθήματα στο έπακρο τους. Και πάντα ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχει όριο.
Ο χορός είναι το ξυπνητήρι των αισθημάτων. Το μόνο που αρκεί να κάνεις είναι να το θέσεις σε λειτουργία και να περιμένεις να χτυπήσει. Και όταν χτυπήσει, θα το καταλάβεις. Θα είναι τόσο τρανταχτός ο ήχος που θα βγάλει, που θα ξαφνιάσει μέχρι και τον ίδιο τον εαυτό σου. Ανοίγεις πολλά, λοιπόν, ξυπνητήρια και περιμένεις να χτυπήσουν. Αυτός είναι ο τρόπος σου να επιβιώνεις. Στις πιο δύσκολες στιγμές, ορισμένα από αυτά είναι που θα σε σώσουν, θα σου θυμίσουν τη χαρά, την απόλαυση, το να μη σκέφτεσαι τίποτα ικανό να σε μειώσει, απογοητεύσει. Η ενεργοποίηση τους σε κρατάει ζωντανό να παλέψεις για το αύριο με νέες, φρέσκιες σκέψεις, όρεξη, ζήλο ,αφήνοντας πίσω όλα τα άλλα, όλα αυτά που στο άκουσμα της μουσικής χάνονται στο σκοτάδι και παραμένουν εκεί μέχρι να περάσει η επήρεια του χορού. Γιατί ο χορός είναι ένα ναρκωτικό, αφού από τη στιγμή που το νιώσεις είναι κάτι το οποίο στην συνέχεια ο οργανισμός σου το ζητάει. Σε εθίζει σε μια αέναη κίνηση σωμάτων, μελωδιών τα οποία μπλέκονται μαζί και παράγουν κάτι θεαματικό. Κάτι απολαυστικό το οποίο εύχεσαι να μη τελειώσει ποτέ. Χορεύοντας πεθαίνεις. Με έναν ανάλαφρο πήδο διαβαίνεις τη λεπτή γραμμή ζωής και θανάτου, οδεύοντας σε μία διαδικασία άγνωστη.
Για το xoreytis.gr – Κωνσταντίνος Μόρφης
